Liefde

We hopen dat je iets bent en doet.

Dat je bijvoorbeeld op het eerste gezicht kan zijn, of vergaan. Dan accepteren we dat je ongrijpbaar bent, maar besta je wel. Ook ik heb dat nodig. Want soms rolt één van zijn krullen opzij als hij tegen me praat. Of besef ik middenin de nacht dat ik iemand tekort heb gedaan. Hoe anders noem je opgehoopte stilte, die in de borstkas gloeit?

Met dank aan Arjan Visscher voor het woord.